donderdag 21 juni 2012

Geboorteviering

Vandaag was onze jongste dochter jarig. Sweet sixteen alweer, maar wat staat me die laatste bevalling nog goed voor ogen. ’s Middags was ik nog met de oudste twee naar de zwemles geweest, rustig aan, met mijn superdikke en prachtige buik. Mijn schoonmoeder had aangeboden het van me over te nemen, maar ik zei: “Nee, dat hoeft niet, hoor, want het gaat nog prima. Als de baby er straks is, heb ik je hulp waarschijnlijk harder nodig dan nu.”

De oudere drie hadden zich allemaal ruim voor de uitgerekende datum aangekondigd: blozende baby’s, blakende borstkinderen, alle drie in ons eigen bed geboren. Onze jongste deed het rustig aan en zat de haar statistisch toebedeelde weken uit. Die avond na de zwemles zat ik rond tien uur lekker op de bank. Ineens ging ik staan, greep naar mijn natte pyjamabroek en zei: “Ho… ho! Nog meer! De vliezen zijn gebroken! Nico, maak het bed maar op, het gaat gebeuren!” Een zeiltje, een molton, een hoeslaken, plastic, een hoeslaken, kraammatrasjes… in een mum van tijd was mijn plekje klaar. We brachten een groot deel van de nacht getweeën door. Zijn vertrouwde handen lokten mijn ademhaling naar diep onderin mijn buik om ons kindje te helpen. Nadat ze rond vijf uur ’s ochtends was geboren en de verloskundige en de kraamverzorgende waren vertrokken, was het stil in huis. Dat lieve kleine meisje lag tussen ons in in bed en we voelden ons gelukzalig, terwijl we afwisselend nog wat sliepen en verwonderd naar haar keken, in afwachting van het moment waarop de andere kinderen wakker zouden worden.

Dat vertelde ik haar gisteravond, toen zowel zij als ik om middernacht nog niet in bed lag, ik mijn armen om haar heen sloeg en haar feliciteerde. Doorgeven, de vreugde van het baren en het koesteren, opdat ook zij vertrouwen heeft in haar vrouwelijke kracht als ze te zijner tijd moeder wordt. Dat vertrouwen zal haar helpen haar kinderen met hulp van haar eigen hormonen op de wereld te zetten.


















Ik was bijna klaar met de boodschappen vanmiddag, toen ik een bekende zag. Ze liep me met betraande ogen tegemoet. Haar man, de zeventig royaal gepasseerd, lag met een hersenbloeding in het ziekenhuis en het zag er niet goed uit. Ik dacht aan onze dochter, jarig en in volle bloei. Ik dacht ook aan de kinderen over wie Jill Bergman schrijft in het boek dat ik vertaal, aan die prematuur geboren minimensjes die geregeld hersenbloedingen krijgen omdat het leven buiten de baarmoeder nog te veel voor ze is en ze hun moeder verschrikkelijk missen als ze in de couveuse liggen. Wat een zorgen kunnen er zijn, zowel aan het begin als aan het einde van het leven.
De bekende verliet, vergezeld van haar dochter, de winkel. Ik stond even stil, midden tussen de bloemen, en aarzelde niet meer: geurende witte lelies en witte eustoma voor de grote vaas in de kamer en roodoranje roosjes voor de hal en de schouw, waar de foto’s van mijn overleden ouders staan en een beeldje dat mijn overleden zusje maakte.
We vieren de geboorte van ons lieve kind; wat een zegen!


dinsdag 5 juni 2012

Koester je kleintje!

Afgelopen vrijdag was ik in het Sophia Erasmus Medisch Centrum in Rotterdam. Samen met een collega had ik de eerste fotoshoot gepland voor mijn derde boekvertaling. Het boek ‘Hold Your Prem’ van Jill en Nils Bergman gaat over de zorg voor prematuur geboren baby’s en over hoe belangrijk het is dat deze minimensjes voelen en ervaren dat hun ouders er voor hen zijn. De lijfelijke nabijheid van mama en papa zorgt voor optimale omstandigheden voor lichamelijke en geestelijke groei. Vooral het brein heeft baat bij knuffelen en voeden aan de borst.
Drie van onze vier kinderen werden zo’n twee weken voor de uitgerekende datum geboren, prachtig op gewicht, helder en alert en vaardig aan de borst. De vierde, onze jongste, nam de tijd die haar statistisch was toegewezen: ze kwam twee dagen na de uitgerekende datum als een flinke achtponder ter wereld.
Een achtponder… dat is een baby die vier keer zo groot is als de kleine hummeltjes waarmee ik vrijdag oog in oog stond! Voorzichtig schuifelde ik naderbij, nadat mijn collega mij bij de moeders had geïntroduceerd. De eerste mama met wie ik sprak, lag heerlijk te buidelen met haar kleine meiske. Twaalf dagen was ze nog maar, en toch hadden ze al heel wat beleefd met elkaar en ongetwijfeld hebben ze nog een lange weg te gaan voordat het meisje vier kilo zwaar in hun armen ligt.
Een andere moeder was er net aan toe om plaats te nemen in de comfortabele stoel en de verpleegkundige hielp haar met het positioneren van haar zoontje. Ze gebruikte daarvoor de Benjamin Kangaroo Sweater, een nieuw hulpmiddel in de zorg voor te vroeg geboren baby’s.














Toen ze eenmaal lekker lag met haar kindje, spraken we samen over wat de vroeggeboorte betekent voor het gezin en voor de wijdere sociale omgeving. Het is een ingrijpende gebeurtenis, niet alleen vanwege de zorgen om de baby, maar ook vanwege de logistiek om alles te organiseren. Papa en mama zijn veel in het ziekenhuis, maar oudere kinderen moeten worden verzorgd en hebben juist ook nu de aandacht van hun ouders nodig. Ze weten dat de baby er is, maar kunnen nog niet of slechts af en toe mee naar hun nieuwe broertje of zusje. Opa’s en oma’s kunnen niet zomaar even langswaaien om hun lieve kleinkind te zien. Alles is ingewikkeld, alles is met gedoe en geregel en vooral ook onzekerheid en bezorgdheid omgeven.
Daarom is alles wat bijdraagt aan een goed verloop van deze intensieve en emotionele periode van groot belang. Een vest dat het buidelen prettig maakt en meer privacy geeft, vergroot de kansen dat de baby vele uren op de huid van de ouders doorbrengt. Een boek dat uitlegt hoe ouders zelf een actieve rol kunnen spelen in de zorg voor hun kleintje, vergroot de kansen voor de baby op een gezond (volwassen) leven. Voor Anne-Marie Hofstede en mij zijn deze twee producten dan ook een reden om gepassioneerd hand in hand te werken in de komende periode!