Richtlijn excessief huilen, een bloemlezing van reacties

Zaterdag plaatste ik als onderdeel van de serie blogs over de huilrichtlijn een heftige, persoonlijke ervaring van een moeder. Dit blog heeft heel veel losgemaakt en gaat in hoog tempo over het internet (nu, iets meer dan twee dagen later, is het meer dan 2000 keer gelezen). Als gevolg daarvan zijn er boeiende gesprekken op diverse Facebookpagina’s gevoerd. Graag wil ik een bloemlezing geven van een aantal bespiegelingen van mij op reacties van diverse mensen. Het staat mij uiteraard niet vrij hun opmerkingen zomaar in een blog op te nemen (ik heb van één dame overigens toestemming gevraagd en gekregen; dank!). Mijn eigen visie kan ik echter ruimhartig delen. Ik kaart hieronder meerdere kernpunten aan en ik hoop dat die door beleidsmakers meer op de voorgrond worden geplaatst.

In reactie op een opmerking over het belang je kind aan te moedigen in je armen te huilen: 
J., ik ben het met je eens dat als een kind al moet huilen, dat dan in de armen van een volwassene, primaire hechtingsfiguur moet gebeuren. Ik heb alleen wel moeite met de theorie die je aanhaalt. Ik ken die benadering, maar mijn uitgangspunt is: laten we nu eindelijk eens gaan begrijpen wat jonge kinderen nodig hebben. Dan hoeven ze niet met zoveel trauma op te groeien en hoeven ze later als moeder of vader niet samen met hun kind te huilen en trauma's te verwerken. Trauma verwerken is inderdaad belangrijk, maar trauma voorkomen is verreweg te verkiezen, lijkt me.

Ik ging ervan uit dat je naar Aletha Solter verwees, maar ik kan het mis hebben. Wat ik mis in het idee dat kinderen hun trauma nu eenmaal van zich af moeten huilen, is dat er niet wordt gepraat over waar dat trauma in een nog maar zo klein mensje dan vandaan komt. Hoe groter het trauma, hoe meer er gehuild zal worden, neem ik dan aan. Het lijkt me dat we met z'n allen moeten achterhalen waar dat trauma vandaan komt en hoe we dat kunnen minimaliseren. Anders blijft het symptoombestrijding in plaats van probleemoplossing. Ik denk dan aan een goede baring (we zitten hier tenslotte op de GB-pagina ;o)) en aan een maatschappelijk gezien grotere waardering voor zorgarbeid en voor vrouwelijke kracht.

De reactie van J. hierop:

Dankjewel, Marianne; met deze reactie van jou kan ik wel in de uitwisseling blijven. Klopt dat ik enerzijds verwees naar Aletha Solter, en anderzijds gaf ik aan dat traumaverwerking van de moeder de basis is. Mijn ervaring is dat traumaverwerking door aankomende moeder (nog voor ze zwanger wordt) nodig is om tot een fysiek en emotioneel lichtere baring te komen. In veel gevallen is het zelfs noodzakelijk om blokkades (veroorzaakt door trauma's) in de voormoederlijn en soms zelfs in andere delen van de familiegeschiedenis op te lossen. Om werkelijk harmonie te kunnen schenken aan onze kinderen, zullen we ALLE aspecten die van invloed zijn moeten helen. En dat zijn er vele, zowel persoonlijke als collectieve. De collectieve invloed ervaren we als groot, machtig en verstorend. Erover klagen leidt tot niets. Het onder ogen zien wel, maar om ons af te vragen wat we zelf kunnen veranderen. Wanneer we het collectieve systeem willen veranderen lopen we al gauw vast, want het is te groot en machtig: het bestaat uiteindelijk uit de inbreng van ons allemaal. Omdat het zo groot is, ervaren we al gauw een gevoel van onmacht wanneer we ons erop richten het collectieve systeem te veranderen. Of we moeten er met geweld tegenaan. Echter revolutie leidt zelden tot ontspanning en harmonie. Integendeel: vaak ontstaan nieuwe trauma's. Ik heb daarom meer vertrouwen in het persoonlijke systeem zo goed mogelijk innerlijk bevrijden. We zullen nieuwe oplossingen vinden en realiseren, dan zal ook het collectieve vanzelf veranderen. De uitwisseling bij de GB speelt hierin een fantastische rol en jouw inbreng hier, Marianne, helpt ieder voor zich ons hoger potentieel, de nieuwe mogelijkheden van onszelf en daarmee voor onze kinderen te vinden.

In reactie op een opmerking van iemand die in haar werk de ouders erop wijst dat het hun baby is en die sensitief ouderschap bepleit:

Dankjewel,G.! Jij pakt in mijn beleving de essentie bij de kop, hartstikke goed! Altijd fijn om te weten dat er mensen zijn die het snappen en die hun kennis doorgeven aan jonge ouders. Ik vrees alleen dat je nog steeds niet bij de 'mainstream' hoort, of denk je zelf van wel...? In meerderheid lijken zorgverleners toch geregeld te vergeten dat de baby van de ouders is en dat *de ouders* autonoom zijn in hun keuzes voor de zorg voor hun baby. Dat vind ik echt de kern in je verhaal en dat aspect wordt naar mijn mening veel te weinig benadrukt. Misschien moeten we daarover een maatschappelijke discussie in gang zetten...?

In reactie op een opmerking dat het belangrijk is te vragen wat de ouders willen en hen op één lijn te krijgen in de zorg voor hun baby:

G., mag ik nog een suggestie doen...? Wat moeders en vaders willen, is interessant, maar waar *iedereen* in het zorgteam op gefocust zou moeten zijn, is dit: wat heeft de baby nodig? Als je dát als uitgangspunt neemt, komt alles in een ander licht te staan. Wat de ouder *wil*, is haast een beetje een kinderachtige iets, als je het vanuit de fysiologie bekijkt. Als je snapt hoe afhankelijk een baby is en als we ervan uitgaan dat ouders het beste willen voor hun kind, is er alleen maar die ene vraag: wat heeft de baby nodig en hoe kunnen we daaraan zo goed mogelijk tegemoet komen? Bij alles wat ik bepleit, leg ik daar de nadruk op. Wensen van de ouders komen bij mij op de tweede plaats. ;o) (En ja, ook dat is bepaald niet mainstream! hahaha)

In reactie op een opmerking dat het niet meevalt eigen visie en dat wat protocollen voorschrijven, te verenigen in de zorg voor kraamgezinnen:

E., ik denk dat het tijd wordt voor een totale omslag in het denken in de kraamzorg en de jeugdzorg (cb's). Men moet daar weer gaan begrijpen dat men *dienstverlener* is, niet iemand die op basis van protocollen dingen kan *voorschrijven*. Protocollen zouden de cliënt/ouders moeten helpen, niet het allemaal juist moeilijker voor ze maken om de eigen vorm te vinden. Verder wil iedereen zo graag evidence based werken: er is werkelijk een overweldigende hoeveelheid evidence die laat zien wat de gevolgen zijn (psychisch, fysiek, emotioneel, sociaal, immunologisch) van onbevredigde behoeften in de vroege levensfase. Ik ben van mening dat het tijd wordt dat men die evidence gaat toepassen en zich wat bescheidener opstelt in het bepalen wat ouders zouden moeten doen. Naar mijn idee zou elke zorgverlener een bron van informatie moeten zijn, niet van advies. Die informatie moet dan breed zijn en in ieder geval zichtbaar maken wat normaal babygedrag is. Veel ouders hebben daar geen idee van en het is belangrijk dat ze daar zicht op krijgen. Dan is het niet meer van belang hoe de zorgverlener er zelf over denkt (of wat de eigen ervaringen zijn van de zorgverlener! ook een diepe valkuil...) of wat het protocol zegt; dan gaat het erom welke kennis er is en hoe ouders kunnen worden ondersteund om die kennis in hun eigen gezin in te zetten. Nog een mooie titel, in aanvulling op T.’s fraaie rijtje titels: 'Parenting for a Peaceful World' en 'Heart to Heart Parenting' van Robin Grille. Nog één: 'Touch, the Human Significance of the Skin' van Ashley Montagu; en een moeilijk, maar razend interessant en belangrijk boek: 'Evolution, Early Experience and Human Development'. Allemaal prachtig materiaal en daarvan zou er veel meer door zorgverleners moeten worden gelezen. Als je wilt lenen... welkom! hahaha

In reactie op iemand die aangeeft te worstelen met de hechting van haar dochter:

F., mijn ervaring is dat het allemaal veel beter te begrijpen valt als je weet hoe het werkt. Ik heb heel wat boektitels die mij daarbij hebben geholpen en die ik van harte kan aanbevelen. Misschien moet ik maar eens een blog schrijven waarin ik er een heel aantal noem, met een korte beschrijving erbij. Het boek dat ik in ieder geval altijd noem, omdat het een soort samenvatting is van heel veel ander materiaal, is 'Waarom liefde zo belangrijk is' van Sue Gerhardt. Een absolute aanrader, verplichte kost voor de hele wereld! Als je dat eenmaal hebt gelezen, kun je je eigen belangstellingsgebied langzaam uitbreiden. Wat ook heel erg goed helpt: kennis van de fysiologie. Hoe werkt ons lichaam? Wat gebeurt er bij stress? Wat gebeurt er bij ontspanning? Hoe beïnvloedt dat de hersenontwikkeling? Zoveel vragen! Als je daar meer antwoorden op hebt, vallen veel dingen op hun plaats. Dan heb je materiaal om mee te werken en dan is het ook eenvoudiger om met je kinderen aan dingen te werken. Soms moeten we, via zelfreflectie, eerst door een rouwproces heen, omdat je moet erkennen wat je anders had willen doen... en een stap verder terug... omdat je moet erkennen wat er in je *eigen* baby- en kindertijd anders had moeten gaan. Als je jezelf beter begrijpt, kun je ook je kind beter begrijpen. Als je weet wat je zelf hebt gemist, lukt het beter om je met hart en ziel ervoor in te zetten dat je de cirkel doorbreekt en dat je kind wél krijgt (van jou, van jullie) wat je zelf hebt moeten missen. Dat is niet eenvoudig, maar dát is volgens mij waarom het gaat. Dat is ook wat ik erg mis in de strekking van de richtlijn: we komen er niet met symptoombestrijding. We moeten het probleem aanpakken, liefst via voorkomen, maar zo nodig via oplossen! Mail me gerust (zie website voor mailadres) voor meer info of het lenen van een boek. Dan kunnen we daar afspraken over maken!

In reactie op iemand die de rol van Ria Blom hekelt in de totstandkoming van de dvd over huilen:

Ik ben het er direct mee eens dat daarop uitzonderlijk veel aan te merken valt. Ik wil echter graag benadrukken dat Ria Blom zonder de support van een paar leden van de *kernredactie* van de huilrichtlijn nóóit zoveel macht had kunnen krijgen! Ria heeft geen academische titels voor haar naam staan, terwijl de twee drijvende krachten achter de richtlijn beide gepromoveerde mensen zijn. Dat vind ik het ergste van het geheel! Die twee zouden beter moeten weten. Ik denk dat ik daaraan ook nog maar wat aandacht ga besteden in een volgend blog. Zij blijven nu buiten schot en strijken een fraai salaris op, terwijl zij de macht en de mogelijkheden hadden (en hebben!) om het anders te doen. Dat hebben ze nagelaten en dat is een ernstige zaak.

Morgen volgt deel 7 in de serie over de tekst van de richtlijn, een dagje vroeger dan normaal, omdat ik morgenavond voor een paar dagen studieverlof/retraite naar Duitsland vertrek.